نماز شب

 امالی صدوق، ص 175.

در زمره گروهی که بیم روز بازگشت، خواب از چشمان شان ربوده و پهلوهاشان، جا خالی کرده است و لب هایشان به ذکر پروردگارشان در زمزمه است، ابرهای گناهان بر اثر استغفار مُدام آنان برطرف شده است، آنانند حزب خدا، همانا تنها آنان رستگارانند».(26)

پس باید در نظر داشت که برای راز و نیاز و مناجات با پروردگار متعال و گفتگوی عاشقانه با او داشتن، زمانی بهتر و مناسب تر از شب هنگام نیست. آن هنگام که غوغای زندگی به خاموشی می گراید و فریادها و بانگ های تلاش گران دنیا به گوش نمی رسد و بساط پرآوای مردمان برچیده می شود و غافلان و بی خبرانِ از عالم معنا در بسترها خفته و آرامشی خاص برای بیدار دلان و عاشقان حق فراهم ساخته اند.

غزل سرای بیدار دل، حکیم قدوسی، حافظ شیرازی چنین می سراید:

دلا بسوز که سوز تو کارها بکند    دعای نیم شبی رفع صد بلا بکند

ز مُلک تا ملکوتش حجاب بردارند    هر آنکه خدمت جام جهان نما بکند

حضرت علی علیه السلام این رهبر و امام پروا پیشگان، با آن شناخت و معرفتی که به خدای بزرگ دارد و آن دلی به پهنای آسمان ها برای بندگی و پرستش دارد، حال و وصف پارسایان و عشّاق شب را چنین بازگو می کند:

«شب ها پاهای خود را برای عبادت جفت می کنند، آیات قرآن را به آرامی شمرده شمرده تلاوت می نمایند، با زمزمه آن آیات و دقّت در معنی آنها، غمی عارفانه در دل خود ایجاد می کنند و دوای دردهای خویش را بدین وسیله ظاهر می سازند. هر چه از زبان قرآن می شنوند، مثل این است که به چشم می بینند، هرگاه به آیه ای از آیات رحمت می رسند بدان طمع می بندند و قلب شان از شوق لبریز می گردد و چنین می نماید که نصب العین آنها است. و چون به آیه ای از آیات قهر و غضب می رسند، بدان گوش فرا می دهند و مانند این است که آهنگ بالا و پایین رفتن شعله های جهنم به گوش شان می رسد، کمرها را به عبادت خم کرده، پیشانی ها و کف دست ها و زانوها و سرانگشت پاها به خاک می سایند و از خداوندْ آزادی خویش را می طلبند. همین ها که چنین شب زنده داری می کنند و تا این حدّ روح شان به دنیای دیگر پیوسته است، روزها مردانی هستند اجتماعی، بردبار، نیک و پارسا.»(27)

آری، آنان که در دست یابی به کمالات معنوی و درجات عالی نزد پروردگار کامیاب شده و بدان دست یافته اند، رمز موفقیت خویش را همان راز و نیاز و گفتگوهای شبانه خود با پروردگار متعال می دانند.

هر گنج سعادت که خدا داد به حافظ    از یمن دعای شب و وِرد سحری بود

سحرخیزی و نماز شب در اشعار شاعر عارف، حافظ شیرازی

دوش وقت سحر از غصّه نجاتم دادند    وندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

بی خود از شعشعه پرتو ذاتم کردند    باده از جام تجلّی صفاتم دادند

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی    آن شب قدر که این تازه براتم دادند

بعد از این روی من و آیینه وصف جمال    که در آنجا خبر از جلوه ذاتم دادند

من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب    مستحق بودم و اینها به زکاتم دادند

هاتف آن روز به من مژده این دولت داد    که بدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند

این همه شهد و شکر کز سخنم می ریزد    اجر صبری است کز آن شاخ نباتم دادند

همّت «حافظ» و انفاس سحرخیزان بود    که ز بند غم ایام نجاتم دادند

***

سحر با باد می گفتم حدیث آرزومندی    خبر آمد که واثق شو به الطاف خداوندی

دعای صبح و آه شب کلید گنج مقصود است    بدین راه و روش می رو که با دلدار پیوندی

جهان پیر رعنا را ترحم در جبلّت نیست    ز عشق او چه می پرسی در او همّت چه می بندی؟

همایی چون تو عالی قدر، حرص استخوان تا کی؟    دریغ این سایه همت که بر نااهل افکندی